Ik ben een Gans en ik leef op Golfcentrum De Batouwe. U zult mij niet snel herkennen, want ik leef daar met mijn vader, moeder, broers, zussen en ander ganzengespuis. Op een normale dag is het best aangenaam om daar te leven. Maar afgelopen woensdag 3 april was het andere koek. De Mixwoensdag Openingswedstrijd werd gespeeld. Op deze dag vlogen de ballen om mijn veren.
Ik ging naar de fairway van Appel 5. Volgens de deelnemers, ruim dertig heb ik er geteld, een van de moeilijkste holes. Voor mij echter niet. Ik kom altijd met een grote zeilvlucht aan, laat dan mijn lijf ontspannen en land dan zachtjes op de vijver. Klop mezelf even op en voilà, ik ben er.
Voordat ik overigens goed en wel geland was, vlogen de ballen al rondom mij in het water. Opmerkingen zoals: “Geeft niet, we hebben nog drie kansen”, of “Zie je wel, ik had hem safe moeten slaan”, werden door verschillende deelnemers geuit. Ook het putten is hier voor velen een uitdaging. Ik heb een mooi uitzicht vanaf het water en heb ook velen een putt van 40 centimeter zien missen. Maar “Geeft niet, volgende hole beter!” hield de speler in kwestie op de been.
Wat ik ook vaak hoorde, was: “Dat is dan 3 punten!” of “Shit, weer geen punten”. Geen idee wat dat betekent, maar ik ben tenslotte ook maar een domme Gans.
Appel 8
Wat ook leuk is, is dat je vanaf de vijver een mooi uitzicht hebt op de vijver van Appel 8. Ik zwem niet graag in de vijver van Appel 8. Wij noemen dat een ‘Zelfkastijdingspoel’. Alleen de familie Nijlgans durft dat aan om daar te zwemmen. Waarom?! Geen idee!
Hoeveel ballen ik niet direct van afslag Appel 8 met een pisboog in de vijver heb zien landen, is niet te tellen. Ook de ‘Jezusbal’ komt hier vaak voor. “Chapeau Maarten”, want jouw bal stuiterde zeker acht keer voordat hij met een doffe klap in de vijverrand belandde. Wel aan de overkant, maar onspeelbaar. Maar sommige deelnemers waren briljant en sloegen in één keer op de green. Vast de winnaars van de wedstrijd denk ik zo, als ik naar Jo zijn gezicht heb gekeken.
Clubhuis
Uiteindelijk werd het weer rustig om mij heen en ben ik uit nieuwsgierigheid naar het clubhuis gewaggeld. Een prachtig terras met nieuw meubilair, maar daar zat niemand op. Waarom eigenlijk? Het is toch een buitensport.
Binnen was het wel onrustig. Daar was de prijsuitreiking. René met een worst op zijn hoofd, een blik erwtensoep in zijn ene hand en in de andere hand een bokaal met daarop een Unoxmutsje: dit allemaal omdat hij de Snertcompetitie had gewonnen.
De luide stem van een van de leden van de wedstrijdleiding kon ik buiten duidelijk horen. “En nu de quizuitslag”. Jaha, ze hadden een echte quiz. Geen pubquiz maar een golfquiz. De winnaar was het team dat het dichtst bij het gemiddelde aantal ‘dimples’ op een golfballetje zat. Weet u hoeveel dat er zijn? Ik hoor het wel als u langs mij loopt op de baan.
Winnaars
Tussen alle lekkere hapje door werd het winnende team van die dag bekendgemaakt. Het zal u niets verbazen, maar; de luidsprekende man had zichzelf tot winnaar uitgeroepen. Jo, Mans en Liesbeth mochten met hem op de foto. Het feest was pas echt compleet toen ook de horeca een klein prijsje in ontvangst mocht nemen. “Dank voor jullie altijd ijverige inzet mannen en vrouwen”, werd bekrachtigd met een groot applaus.
Ik was blij dat ze nog even naar buiten kwamen voor de groepsfoto. Kon ik even al die tevreden koppies zien. Ook die dame, ik ga haar naam niet noemen, die zeker dertien keer over de bal heen had geslagen, en de kerel, Bert of zoiets, die niet zijn beste dag had omdat hij minstens drie waterballen had, hadden het naar hun zin gehad. Dat kon ik duidelijk zien met mijn ganzenogen.
Gak gak gak voor jullie allemaal en met name voor de wedstrijdleiding. Dank jullie wel voor de prima verzorging van deze dag. En aan alle deelnemers: fijn ook dat jullie de pitchfork ook echt gebruiken. Dan waggel ik tenminste fijn over een strakke green.
Mochten jullie mij zoeken: ik ben het vaakst op Peren 5. Daar heb ik tenminste de ruimte om weg te vliegen …
Met een ganzenveer,
Domme Gans